GR 512 maakt de overgang naar het Pajottenland en dat merk je. Het heuvelachtige bosrijke landschap maakt plaats voor een glooiende en landelijke omgeving, ook wel het Toscane van het Noorden genoemd. Het is opmerkelijk hoe rustig het soms kan zijn op slechts enkele kilometers van de hoofdstad. Het gedeelte rond Lot is nogal saai, mede door het kruisen van de vele verkeersaders, maar al bij al vonden we het nogal meevallen. Het was vooral het hoge asfaltgedeelte dat wij minder aangenaam vonden op dit stuk GR, maar op enkele wegen na zijn die gelukkig niet druk.

De passage door het Zoniënwoud was veel mooier dan de vorige keer, dat zal ook wel liggen aan al het groen, maar ook door volgen van smalle voetpaadjes. Die paadjes misten wij tijdens de vorige etappe een beetje. Halfweg de wandeling verlaat je het woud, maar toch blijft de GR interessant door veel gebruik te maken van voetwegen. Een hele mooi etappe want wie Brussel zegt denk meteen aan veel asfalt, maar niets is minder waar.