Afstand (GPS): 13,5 km (incl. 0,2 km aanloop)
Afstand (gepland): 12,7 km
Stijgen: 650 meter
Dalen: 560 meter
Tijd: 10:40 – 16:50
Gemiddelde snelheid: 2,2 km/h
Onverharde paden: 58 %
Paulien (7 jaar) wandelde zelf: 13,5 km
Marie (5 jaar) wandelde zelf: 13,5 km
Leon (2 jaar) wandelde zelf: 6,2 km (3,5+ 2,7)
Hoogteprofiel
Nu onze reis naar Amerika er al weer 3 weken op zit is het tijd om de conditie op peil te houden, we zijn nu immers goed getraind want de wandelingen in de nationale parken hadden ook de nodige hoogtemeters. Het belooft in ieder geval een prachtig septemberweekend te worden. We boeken dus een overnachting in de jeugdherberg van Vianden en organiseren opnieuw een tweedaagse naar Luxemburg. Op zaterdagochtend trekken we de deur thuis achter ons dicht. Een dikke 2,5 uur later rijden we, het nog rustige, Vianden binnen. Ik zet Kim en de kinderen af aan de bushalte langs de Our, daarna ga ik de auto parkeren op een van de gratis parkings voor langparkeren, in het centrum mag je overal maar maximum 3 of 5 uur parkeren. Ik vind een plekje vlakbij de jeugdherberg en na 10 minuten stappen sta ik ook aan de bushalte. We hebben nog tijd en maken dankbaar gebruik van de openbare toiletten aan het VVV kantoor. De app geeft aan dat de bus een paar minuten vertraging heeft, maar dat deert niet. We genieten al van de zon onder een stralend blauwe hemel. De bus komt leeg aangeraden en we zijn de enige die opstappen. Een kleine 10 minuten later stappen we af aan de bushalte Akescht. Paulien, Marie en Leon hebben nu elk hun eigen wandelstok en staan te popelen om te vertrekken!
We vinden het pad terug waar de vorige keer nog hebben moeten lopen voor onze bus. We weten al wel wat ons te wachten staat: een pittige klim over een pad dag al zigzaggend zijn weg naar boven zoekt, tijd voor opwarming is er dus niet. Het klimmen gaat eigenlijk wel vlot, het pad is niet moeilijk want in de bochten zijn er steeds wat trapjes voorzien om erosie tegen te gaan. Een goede 350 meter verder staan we alweer 60 meter hoger en worden we getrakteerd op een mooi uitzicht over de Ourdal. We volgen nu een brede bosweg. Paulien ontdekt enkele plofzwammen en ook Marie en Leon gaan dus op zoek om stofwolkjes te kunnen maken. Gelukkig regelen ze hiermee ineens de voortplanting van de zwammen. De bosweg gaat over in een asfaltweg en die brengt ons snel in het volgende dorpje langs de N10: Stolzembourg. Hier is niet veel te zien, het enige café vertoont geen tekenen van leven. Er hangt een papier op: next summer. Het dorpje heeft wel een speciale kerk. Het hoofdgebouw staat namelijk los van de veel oudere kerktoren. We stappen nog langs een mijnmuseum en verlaten dan al stijgend het dorpje. Een vriendelijke man vraagt of we genoeg water hebben, dat zal vandaag geen probleem zijn.
We stappen verder en verlaten het asfalt om via een smal pad snel het dal uit te klimmen. Leon blijft verder stappen, maar na 3,5 km stappen is zijn kaars uit en mag hij in de draagzak uitrusten. Achter ons zien we de Our alweer een pak lager liggen. Het smalle pad komt uit op een asfaltweg en nadien gaan we over een landweg verder. Een kleine kilometer verder staat een bank, volgens de kaart gaan we niets meer tegenkomen tot aan de Niklosbierg. We besluiten dan maar om hier onze sandwiches op te eten. De balletjes in tomatensaus zorgen ervoor dat die in een mum van tijd op zijn. Na een dik half uur stappen we verder en we moeten nog een heel stuk klimmen. Onze benen voelen zwaar aan, ook Paulien zeurt omdat we blijven klimmen, volgende keer toch maar doorstappen en rusten na een klim ipv tijdens… Het pad wordt smaller, maar blijft stijgen. We wandelen tussen de zijflank en een weide. Wanneer we de hoogtelijn van 460 meter hebben bereikt maakt het pad een bocht en dalen we steil af. Het smalle pad is regelmatig versperd door ongevallen bomen. Leon slaapt ondertussen en het is voor mij een hele onderneming om er onderdoor te stappen. Aan een wandelwijzer zien we dat ons nog een flinke klim staat te wachten. Paulien en Marie zijn doorzetters en met de nodige zweetdruppels bereiken we de Niklosbierg.
Het café heeft zijn deuren hier ondertussen ook definitief gesloten. Boven op de Niklosbierg bevindt zich een groot waterreservoir en je kan daar een kijkje nemen. De klim was zwaar, maar iedereen wil graag eens de uitkijktoren op. Boven hebben we een indrukwekkend uitzicht over het ‘bassin superieure‘ dat dienst doet als batterij voor de regio. Bij weinig verbruik pompt men het water naar boven, in tijden van veel verbruik wekt men dan stroom op door het bassin te laten leeglopen. We nemen de trappen naar beneden en volgen nu gedurende 1 km de asfaltweg rond het bassin. Hier kunnen we goed doorstappen, al pruttelt Paulien even tegen en kunnen we pas echt doorstappen als we beginnen af te dalen. We nemen een kijkje aan het uitzichtpunt Victor Hugo. De bekende Franse schrijver verbleef namelijk enkele maanden in Vianden tijdens de 19e eeuw nadat hij in ballingschap ging. Het uitzicht is echter minder spectaculair dan verwacht vanwege de vele begroeiing. We blijven dalen, tot we in een bocht plots rechtsaf moeten. Aanvankelijk kiezen we het verkeerde pad, gelukkig heeft Paulien gezien dat er nog een ander smal pad is. Dat gaat echter even heel steil omhoog, maar het is wel het juiste pad. Let hier dus op! Het pad stopt snel met stijgen en daalt daarna opnieuw af naar een bosweg, die we volgen tot aan de waterkrachtcentrale.
De centrale zelf is uiteraard afgesloten, we moeten er dus omheen wandelen. Een smal pad zigzagt daarna de heuvel op om verderop weer af te dalen naar een andere toegangsweg tot de centrale. Het pad lijkt aanvankelijk dood te lopen, maar er is een bruggetje dat ons over het beekje brengt en dan mogen we opnieuw klimmen. Het is even doorbijten, maar al snel bereiken we de mooie Bildchen kapel. Hier heb je een mooi uitzicht op de Our. Paulien en Marie willen binnen in de kapel een kijkje nemen en schrikken zich een hoedje wanneer op dat moment iemand naar buiten komt. Binnen is de kapel keurig verzorgd. We volgen de kruisweg, maar het gaat niet recht naar Vianden, het venijn zit hem vandaag in de staart! We volgen opnieuw een smal pad dat via 14 bochten de Schennbierg opgaat: slechts 250 meter, maar wel 70 meter stijgen, dat is een gemiddeld stijgingspercentage van 28%! Leon wil ook graag stappen en de meisjes zijn ook niet te stoppen. Op een gegeven moment zien we ze niet meer, blijkt dat ze al boven in het hutje op ons zitten te wachten en aan het babbelen zijn met de meneer die net uit de kapel kwam. Eens wij ook boven zijn besluiten we om hier even te rusten en eten we ons fruit en onze koeken op.
Een gemakkelijke bosweg brengt ons tot aan de kabelbaan met de onvermijdelijke horde toeristen. We nemen snel een foto van het kasteel en dalen af naar Vianden. Volgens een bord is deze afdaling zwaar en niet geschikt voor kinderen, maar dat is zeker overdreven. Het pad is breed en de afdaling gaat heel vlot, mits je de juiste schoenen draagt natuurlijk. We bereiken de ingang van het kasteel en zo ook de jeugdherberg. Het is nog maar 16:50, toch kunnen we al inchecken. De vriendelijke man herkent ons nog van de vorige keer en heeft al onze gegevens nog. We kunnen dus meteen naar onze kamer. We frissen ons op, bezoeken een speeltuin voor de kinderen en om 18:30 krijgen we ons avondeten voorgeschoteld in de jeugdherberg. Dat is wederom in orde en meer dan genoeg. De kinderen zijn blij dat hun dessert een ijsje naar keuze is. ’s Avonds wandelen we nog eens naar het verlichte kasteel. Rond 21u30 is het voor de kinderen tijd om te gaan slapen, maar het duurt niet lang vooraleer mama en papa ook al liggen te slapen. Tot morgen!
Conclusie:
De GR 5 slingert verder door de vallei van de Our. Je wandelt nog steeds in de Luxemburgse Ardennen, want ook op dit stuk zijn er enkele serieuze hoogteverschillen te verwerken, maar je daalt niet meer steeds af naar dezelfde N10. De paden zijn ook goed begaanbaar en je wordt getrakteerd op enkele mooie uitzichten, vooral het uitzicht over Vianden is heel indrukwekkend.
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn vlot bereikbaar met het openbaar vervoer. Ofwel gebruik je de bushalte Vianden Place Engelmann, vlakbij de jeugdherberg, maar dan moet je overstappen in Vianden Gare. Wij hebben dat niet gedaan, maar beneden aan de Our de bus genomen. Vanaf halte Vianden Breck rijdt bus 181 elk uur rechtstreeks naar Obereisenbach. De rit tot Stolzembourg Akescht duurt maar 12 minuten. Controleer alle uurregelingen op mobiliteit.lu.
- Aan de bushalte in Vianden kan je niet parkeren, in Vianden zelf zijn wel gratis parkings te vinden: langs de Rue de Diekirch, vlakbij het centrum. Of aan de télésiège, parking Larei. In het centrum van Vianden is parkeren betalend en beperkt tot maximum 3 of 5 uur. Op zondag parkeer je daar wel overal gratis. In Stolzembourg kan je in de buurt van de bushalte parkeren in de bermen.
- Dankzij het fijnmazige en frequente busnetwerk kan je elke etappe naar believen verlengen of inkorten. Onderschat de trajecten niet, er moet veel geklommen en gedaald worden!
- Bevoorrading is mogelijk in Vianden. Er is een kleine kruidenierswinkel in het centrum.
- We bleven slapen in de jeugdherberg van Vianden. Deze ligt langs de GR5. Er zijn gedeelde kamers met gedeeld sanitair, maar je kan ook een kamer privé nemen. Gezinnen met kinderen krijgen altijd een eigen kamer. Avondeten is mogelijk. Korting op de kamer en het eten krijg je met de lidkaart van HiHostels Vlaanderen (voorheen Vlaamse Jeugdherbergen).
- Horeca op deze etappe:
- Na 2,7 km stap je langs een café in Stolzembourg, volgens ons zelden open (enkel zomer waarschijnlijk)
- Na 12,8 km kom je langs Buvette Télésiège. Let op, reviews zijn wisselend.
- Eindpunt Vianden: diverse café’s en restaurants op wandelafstand van de GR5
Kaart:
GRP5 Etappe 34: Stolzembourg – Vianden
Profiel