Afstand (GPS): 21,4 km
Afstand (gepland): 20,4 km
Stijgen: 687 meter
Dalen: 344 meter
Tijd: 10:20 – 17:25
Gemiddelde snelheid: 3 km/h
Onverharde paden: 93 %
Leeftijd Paulien: 2 jaar 3 maanden
Leeftijd Marie: 6 maanden
Hoogteprofiel
Vandaag staat er een prachtige, maar zware wandeling op het programma. Voor de 3e keer gaan we de Hoge Venen trotseren, ditmaal langs de Trô Maret. We deden eerder al 2x de beklimming vanuit Eupen langs de Helle. We weten dan ook uit ervaring dat de Venen onvoorspelbaar zijn qua wandelpaden. We zijn ingesteld op een lange wandeldag en hebben er zin in! Helaas is de verbinding Botrange – Malmedy wat betreft bussen niet van de poes. We moeten maar liefst 2x overstappen en hebben in Sourbrodt maar 4 minuten overstaptijd… Volgens de site geven de bussen aansluiting, maar we kennen de TEC ondertussen al van de praktische kant. We besluiten om 1 fiets achter te laten aan de Signal de Botrange en de auto te parkeren in Sourbrodt, dan moeten we maar 1x overstappen. Ik zal dan straks terugfietsen naar de auto. Onze bus naar Waimes komt een 5-tal minuten te laat aan de halte Monument. Wanneer ik wil betalen zegt de chauffeur dat het gratis is omwille van de week van de mobiliteit, maar ik was te snel en had al 2x afgeboekt van mijn kaart, pech gehad. Dat weten we dan toch voor donderdag! Ik vrees echter voor onze overstap (slechts 5 minuten overstaptijd en dat met evenveel minuten vertraging). We geraken gelukkig vlot in Waimes waar we aan het oude station overstappen op de bus naar Malmedy, de bussen sluiten mooi aan en wachten op elkaar, prima geregeld. Mooi op tijd stappen we uit aan het station van Malmedy. We vertrekken richting centrum en besluiten nog snel langs een apotheek te gaan voor wat pijnstillers. Ik heb namelijk last van mijn enkel en Kim van haar voeten. We kunnen dus maar beter op zeker spelen.
We verlaten de faciliteitengemeente langs de Sint-Pieter kathedraal en het Malmundarium, een voormalig Benedictijnerklooster. Na het oversteken van de Warche beginnen we aan de langverwachte klim. We weten nog van de vorige keer hoe een uittocht uit Malmedy kan verlopen. De klim verloopt moeizaam. De pijn aan de voeten helpt natuurlijk niet. We beslissen toch maar om een pijnstiller in te nemen en maken er het beste van. Twee passerende wandelaars wensen ons “une bonne promenade”. Wanneer we aan het Monument Apollinaire komen zijn we bijna boven. We dalen een klein beetje af en wandelen aan de rand van het bos waar we een prachtig uitzicht over de stad krijgen. Wanneer het pad stopt moeten we weer even steil klimmen, geen sinecure want met een stijgingspercentage van 30% is dit een echte kuitenbijter. Gelukkig staan we na 100m alweer boven en kunnen we nu even op krachten komen, want het pad daalt lichtjes af. Net voor de kluizenaarswoning gaat het weer even steil naar beneden. De kluizenarij van Sint-Antonios is blijkbaar al ononderbroken bewoond sinds de bouw ervan in 1446.
Wanneer we verder naar beneden stappen zien we nog net 2 reetjes weglopen. Dat maakt de wandeling toch altijd compleet. Wij gaan verder links het bos in en beginnen wederom aan een klim. De pijnstiller doet ondertussen goed zijn werk, want we stappen een stuk vlotter. We wandelen voorbij een zelfgemaakte schans en onder een skilift. We zien in de verte de Ferme Libert al liggen. Het wandelpad loop dwars door de skipiste/MTB parcours maar blijft altijd open dankzij de onderdoorgangen. Wanneer we de asfaltweg bereiken passeren we de Ferme Libert, thans een hotel en een restaurant. We volgen de streepjes en de wegwijzer naar de Trô Maret, een van de meest spectaculaire bergrivieren van België. Eerst stappen we over een gemakkelijk breed pad richting de rivier, die nog diep in het dal stroomt, maar na een poosje wordt het pad smaller en naderen we de rivier. Hier is één passage wat moeilijker over stenen, maar er is een staalkabel. Uiteindelijk staan we aan de Trô Maret en steken hem over via een bruggetje. Aan de overkant is een prachtige plek en we besluiten om hier onze boterhammen op te eten. We zetten ons neer op enkele rotsen en genieten van de stilte en de omgeving.
We starten nu met het avontuurlijke pad langs de Trô Maret. Meteen zijn er enkele passages beveiligd met een stalen kabel. Niet omdat je langs een afgrond wandelt, maar omdat de stenen vlak langs de rivier liggen en ze glad kunnen zijn. We hebben de kabel echter niet nodig, het is droog genoeg en het pad wandelt vlot, we hadden hier veel erger verwacht. Na een poosje stappen langs de rivier winnen we weer hoogte en wandelen we op de bergflank. Op een splitsing kiest de GR voor een gemakkelijk breed pad, de lokale wandelingen gaan verder langs het avontuurlijke stuk. Wij hebben echter nog een stuk Hoge Venen voor de boeg en vinden het dan ook een prima keuze van de GR om nu een stukje te kunnen doorstappen. We blijven echter wel geleidelijk stijgen, en passeren nog een mooie picknick plaats. Na een poosje horen we de auto’s, we zijn inmiddels aangekomen aan de verbindingsweg Hockai – Botrange. We steken de oude douaneweg over en zien enkele waarschuwingsborden over teken in het gebied. Als wandelaar controleren we altijd, straks dus zeker goed kijken. We vervolgen het pad langs de Trô Maret, die hier merkelijk kleiner is en véél minder verval heeft. Het landschap verandert, we bevinden ons in de Hoge Venen.
Op een splitsing verlaten we definitief onze trouwe metgezel en gaan we dwars door het Fagne du Fraineu. Een mooi vlonderpad gidst ons door dit prachtige veengebied. Het moet echt wel een van de langste vlonders zijn die er liggen, bijna 500 meter onafgebroken plankenpad. Het uitzicht is fenomenaal, het blijft toch een van de meest merkwaardige gebieden van ons land. Wanneer we een zitbank passeren besluit Paulien dat we hier een koekje moeten eten, we gehoorzamen maar halen onze bananen boven, gelukkig is dat ook goed voor haar. Na een kwartiertje rust is het tijd om verder te gaan, want we moeten nog 10 km wandelen door de Venen… Paulien wil zelf nog eens stappen en op het plankenpad lijkt ons dat doenbaar. Foute keuze want nog geen 100m verder valt ze, in al haar enthousiasme, van het pad in het veen. Buiten wat traantjes is er gelukkig niks aan de hand. Ze wandelt nog even verder aan het handje, maar wanneer we de Fagne de Setai naderen kiest ze toch zelf voor de rugdrager. We geraken vlot tot aan de brede brandweg. Even naar links en dan weer rechts afdalen. Plots zien we een nieuw bordje “Les Six Hêtres“, blijkt dat de beuken niet op de splitsing van GR573 liggen, maar een beetje terug. Het stuk dat nu volgt hebben we al gewandeld en het ziet er alweer helemaal anders uit. Het bos aan de linkerkant is helemaal gerooid en het pad is ook lichtjes omgelegd, het gaat niet meer door het bos rechts. Je ziet de oude markering echter nog, even goed opletten dus. Het nieuwe pad wandelt wel gemakkelijker want dit was toen een drassig stuk.
We volgen verder het graspad en het valt ons op dat er overal enorm veel bomen weg zijn. Dat zal wel nodig zijn, maar wij vonden het vroeger mooier. We hebben heel veel geluk met het pad, want nergens moeten we onze weg zoeken of zijn er protputten, het gaat enorm vlot. Je kan hier nooit voorspellen hoe het pad gaat zijn. We steken de Polleur over en zo staan we snel aan de oude weg naar Eupen en de bekende schuilhut. De mooie wandelwijzer (foto van 2010) is echter verdwenen en vervangen door een houten paaltje zonder wegwijzers, echt zonde. Voor de grote veenbrand van 2011 liep het GR pad net voor de Polleur naar links, maar dat pad (foto van 2010) is anno 2019 nog steeds afgesloten. Het ziet er niet naar uit dat het ooit hersteld zal worden. GR56 en GR573 volgen sindsdien een ander avontuurlijk pad dat hoog boven de Polleur loopt. Het pad is bezaaid met wortels en je moet ook serieus stijgen. Enkele smalle passages langs de afgrond zijn beveiligd met een koord. Een mooi, maar zwaar pad. Wanneer we weer langs de rivier stappen gaat het deels over herstelde vlonders. De oude zijn her en der blijven liggen. Na het oversteken van de Polleur zijn we aangekomen aan het bekende natuurleerpad van de Fagne de Polleur… We zien direct dat de vlonders verdwenen zijn…
Het doet ons echt verdriet om dit te moeten aanzien. Een lelijk hoog grindpad werd over de vlonders gelegd, je ziet ze op sommige plaatsen nog uitsteken. Een beeld van hoe het was, zie je hier. Het is begrijpelijk dat de onderhoudskosten hoog zijn, maar dit is echt zonde. We wandelen dan maar snel door en genieten van de omgeving. Via een grote bocht komen we aan het KMI weerstation van Mont Rigi, 13° lezen we af. Plots komt er een groep e-bikers ons tegemoet op het natuurleerpad. Dat heb je natuurlijk met een grindweg… Gelukkig is het laatste stukje voorlopig nog met vlonders. Wanneer we het natuurleerpad verlaten zien we dat ook hier de mooie houten wegwijzer weggehaald is, blijkbaar zijn die allemaal afgebroken. We steken de N68 over en wandelen over een stukje trilveen, dat blijft toch een apart gevoel. Net voor de Signal de Botrange is er een trajectwijziging, ook hier werd een vlonderpad afgesloten (lees: kapot en nog niet hersteld) en gaat het over (alweer) een grindweg tot aan het hoogste punt van België, 694m. Het is 17:25 en ik haal net de bus van 17:27 naar Sourbrodt, dat bespaart mij een fietsrit langs een drukke weg. Kim en de kinderen wachten in de taverne tot ik met de auto terugkom. We zijn allemaal moe, maar wat hebben we genoten van de natuur.
Conclusie:
Deze 3e etappe van GR56 is één van de avontuurlijkste wandelingen op het Belgische GR netwerk, ze kan zich meten met de beklimming van de Helle. Het traject kan moeilijk zijn, maar het is nergens gevaarlijk. Je geniet volop van de natuur want bebouwing is steeds veraf. Jammer dat men de Hoge Venen meer en meer aan het verharden is, een stukje authenticiteit verdwijnt. Wees dus snel en geniet ervan nu het nog kan met deze prachtige etappe vol natuur en avontuur.
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn te bereiken met de bus. Ofwel organiseer je de tocht vanuit Verviers en heb je een ruim aanbod bussen. Wij deden het echter anders, mits 2 overstappen kan je, door de week, van de Botrange in Malmedy geraken. Je moet overstappen in Sourbrodt (Boulangerie Toussaint) en in Waimes (Gare). Zoals je al kon lezen in het verslag riskeerden we de dubbele overstap niet en namen van we vanuit Sourbrodt de bus. Je kan dan ’s avonds een bus terugnemen of terugfietsen (afdalend). Onze geplande dienstregeling was:
Signal de Botrange 9:27 (L.394)
Sourbrodt Boulangerie Toussaint 9:33 -> overstap -> 9:37 (L.748)
Waimes Gare 9:55 – > overstap -> 10:00 (L.745)
Malmedy Gare 10:14
Kijk steeds de uren na en puzzelen maar! - Parking is mogelijk aan Signal de Botrange (gratis) of in Malmedy aan het station (gratis). In Sourbrodt kan je langs de weg parkeren aan de bushalte, dat deden wij.
- Mogelijkheden om de route in te korten zijn er niet echt. Je kan er een kilometer of 2 afdoen door de bus te nemen aan Mont Rigi (zelfde buslijn die passeert aan Signal de Botrange).
- Bevoorrading is enkel mogelijk in Malmedy. De Colruyt ligt op 300m van de kathedraal.
- Horeca is er voldoende in Malmedy. Diverse bakkers en tavernes rond het marktplein. Onderweg kom je na 5km langs de Ferme Libert. Verder kom je niks tegen maar aan het eindpunt kan je terecht in de taverne van Signal de Botrange, gesloten op woensdag & donderdag. In de taverne kan je babyeten opwarmen in de microgolf en er is een luiertafel. Het restaurant aan Mont Rigi is helaas ook alweer even gesloten.
Kaart:
GR56 Etappe 3: Malmedy – Signal de Botrange
Profiel
Prachtig
Bedankt!!