Afstand (GPS): 15,1 km (incl. 1,3 km afloop)
Afstand (gepland): 14,9 km
Stijgen: 199 meter
Dalen: 276 meter
Tijd: 10:30 – 15:10
Gemiddelde snelheid: 3,1 km/h
Onverharde paden: 62 %
Leeftijd Paulien: 3 jaar
Paulien wandelde zelf 2 km
Leeftijd Marie: 1 jaar en 10 maanden
Gepland hoogteprofiel
Tijd om de eerste GR etappe van 2021 te stappen. Er is koud, maar droog weer voorspeld. Na het bekijken van de planning hebben we voor etappe 7 van GRP563 gekozen, het is namelijk de kortste etappe en met de koude denken we dat dit de beste optie is met de kinderen. We vertrekken tijdig richting Kelmis want we moeten nog een TEC kaartje kopen. Na een telefoontje naar de krantenwinkel weten we dat ze in voorraad zijn en we dus geen tijd verliezen met het rondrijden van de ene winkel naar de andere. (dat hebben we in Hannut al eens meegemaakt…) We geraken vlotjes in Luik en wanneer we het viaduct van Cheratte passeren valt vooral het bord op dat de Hoge Venen verboden gebied zijn voor auto’s. Dat wisten we natuurlijk, maar wat ons pas echt opvalt is dat er vanaf dit punt bijna overal sneeuw ligt! Dat hadden we niet verwacht en eigenlijk ook geen rekening mee gehouden, we dachten dat we onder de sneeuwgrens zouden wandelen. Paulien is echter in de wolken wanneer ze de sneeuw ziet. Naarmate we Kelmis naderen neemt ook het aantal centimeters sneeuw toe… We kopen snel een kaartje voor de bus, parkeren de auto aan het voetbalstadion van RFC Union Kelmis en stappen naar de bushalte. Zowel Paulien als Marie vinden de sneeuw geweldig! Bus 396 brengt ons naar Eupen, deze keer geen gebedel bij de chauffeur, gewoon kaartje tegen de lezer! Deze bus kent een redelijke bezetting en we bereiken stipt het busstation van Eupen. Tot mijn verbazing zien we daar bus 14 voor onze neus vertrekken, onze aansluitende bus naar Eynatten! We moeten dus 20 minuten wachten op de volgende. Blijkbaar was de vorige meer dan 10 minuten te laat, zo erg is dat niet want lijn 14 rijdt op zaterdag zelfs elk half uur. Ondertussen zien we de eerste sneeuwtoeristen aan de bushalte staan, gewapend met rugzakjes en sleeën. Terwijl we wachten op de bus amuseren de kinderen zich alvast in de sneeuw. Bus 14 brengt ons in 10 minuten naar Eynatten, we hebben wederom privé vervoer. Wanneer we afstappen rijdt de gelede bus leeg verder naar Aken. We maken ons klaar en Paulien heeft niet echt zin om zelf te stappen door de sneeuw maar na enkele aanmoedigingen begint ze er toch aan.
We laten de drukke weg achter ons en stappen naar de Sint-Jan de Doperkerk. Alles ligt hier onder een wit tapijt, maar voorlopig zijn hier nog geen sneeuwtoeristen te bespeuren, het is ook nog heel bewolkt. We volgen een onverharde weg achter het dorpje en passeren een deels bevroren vijver en het kasteel Amstenrath. Het ligt er prachtig bij in de sneeuw. Het pad wordt echter moeilijk begaanbaar, er ligt op sommige plaatsen zeker 10 centimeter sneeuw. Paulien vindt het leuker om door die dikke sneeuwlaag te gaan dan de sporen te volgen, het stappen verloopt daarom echt moeizaam en we moeten ze motiveren om verder te gaan. Tot aan een industriehal is het ploeteren door de sneeuw. We vrezen een beetje voor onze timing als we zo door de sneeuw moeten blijven stappen, zeker met de kinderen. Eens op de asfaltweg gaat het vlot en is het enkel opletten voor gladde plekken. We bereiken opnieuw de N68 aan de plaats La Quinta. Hier steken we de E40 over, opnieuw stappen we door een sneeuwlaag van bijna 10 cm. Het is onmogelijk voor Paulien om hier te stappen, daarom beslis ik om ze te dragen tot voorbij de oprit. Ze is wel onder de indruk van de snelle weg! Wanneer we de oprit naar Luik oversteken is het eventjes opletten, er is nergens een oversteekplaats of voetpad te bespeuren. We stappen aan de rand van de weg want de berm is heel zompig. Eens we de Eynattener Mühle inslaan keert de rust terug en hebben we het minst interessantste stukje van vandaag achter de rug. Paulien mag in de rugzak want het stappen in de sneeuw is te moeilijk.
We merken dat haar schoenen nat zijn van de sneeuw, uiteraard zijn die niet waterdicht. Het was dus geen goed plan om ze te laten stappen maar voorlopig klaagt ze niet. Het is Marie die vandaag een beetje zeurt, dat zijn we van haar niet gewend. In de weide rechts van ons zien Paulien & Marie een echte Olaf, maar eentje zonder ogen en handen merkt Paulien op. Wij hebben vooral oog voor de mooie omgeving. Een onverhard pad met laaghangende takken brengt ons naar het brongebied van de Geul. Hier stelt de Geul niet veel meer voor dan een smal beekje. Wanneer we een bruggetje oversteken komt er een andere loop bij de Geul en wordt ze snel breder. We blijven een mooi pad langs de rivier volgen tot aan het gehucht Hauset. Aan de nummerplaten van de auto’s te zien wonen er veel Duitsers in de riante villa’s. Wij volgen al snel opnieuw een voetweg langs de Geul en stappen langs een vijver, heel feeëriek! Het pad is voorzien van een fietswerende constructie, gelukkig kunnen we er met de rugzakken gemakkelijk door. We dalen af en aan doorwaadbare plaats kiezen we toch wijselijk voor het bruggetje. De ondergesneeuwde picknickbank doet Paulien schrik krijgen: alle banken hebben sneeuw zegt ze. We vinden wel iets! Ze begint ook te klagen van koude voeten, terecht hoor. We doen haar schoenen uit en de kousenbroek is nat aan haar teentjes. Die kunnen we niet zomaar uit doen, daarom krijgt ze mijn handschoenen voor rond haar voeten en neem ik haar tenen met mijn handen vast. We stappen verder richting een weide met klappoortjes, daar zijn ze alweer! Het stappen in de weide verloopt langzaam, zeker omdat we in de sneeuw moeten klimmen naar een bosje. Boven aan het draaipoortje bengelt een rood wit lint en daar hangt het immer gevreesde bord “Chasse – Passage interdit“…
Het geluk is aan onze zijde! De jacht was eergisteren, we mogen dus verder. Er volgt een korte, mooie passage door een bos. Paulien valt gelukkig in slaap, mijn handen zullen haar teentjes wel opgewarmd hebben. Ook Marie valt eindelijk in slaap. Al snel dalen we weer af naar de Geul en komen we terecht op de asfaltweg naar Prester. Hier staan wat geparkeerde auto’s: de sneeuwtoeristen. We volgen een slingerende weg tussen enkele mooie hellingen en daar maken de vele gezinnen dankbaar gebruik van. Duidelijk de ideale plaats om in alle rust met je slee van de helling te gaan. We stappen verder naar de spoorwegbrug van de HSL. Deze overspant het hele dal en het is best een knappe constructie. Net voor spoorlijn 37 buigen we af en op dat moment passeert de L trein uit Aken. Ik neem een foto… beroepsmisvorming! We volgen de spoorlijn een poosje en steken hem dan over via een brug. Meteen na de brug sturen de GR tekens ons links. Het is er zo smal en ik bots met Paulien haar hoofd tegen de brug… gedaan met slapen! Een bijna onzichtbaar pad daalt af en voert langs de spoorlijn naar een weide. We volgen de voetstappen van andere mensen en stappen van poortje naar poortje. Ondertussen begint het te sneeuwen! Net op tijd bereiken we het dorpje Astenet. De kapel is helaas gesloten maar gelukkig is er een abri aan de bushalte. Die komt ideaal van pas: een droge bank en beschutting tegen de sneeuw! We halen de thermos met water boven zodat we een lekker soepje kunnen maken. Tegenslag, het kokende water van deze morgen is nog amper lauw en de Royco poeder weigert goed op te lossen. Zowel Paulien als Marie vinden dat gelukkig niet erg en genieten toch van de lauwe soep en hun sandwich. Die bewuste thermos zal alvast niet meer meegaan op onze wandelingen!
Paulien heeft ondertussen echt koude voeten gekregen en we besluiten om de natte kousenbroek uit te doen en haar de extra sokken van Marie te geven. Geen leuke onderneming in een koud bushokje. We hebben zelfs even getwijfeld om hier de bus terug te nemen naar Kelmis… Het was eventjes afzien maar wanneer we terug vertrekken heeft Paulien toch droge kleren aan. We stappen nu richting het woonzorgcentrum van Katharinenstift. Net voor de ingang stappen we via de parking naar een poortje die toegang geeft tot de wei. We dalen af naar de Lonzenerbach, die we daarna oversteken. Er volgt nu een heel nat stuk, maar we geraken er door en wanneer we terug het dal uitklimmen hebben we de natste stukken achter de rug. Na elk draaipoortje moeten we trouwens Paulien haar handschoenen, die om haar voeten zitten, goed steken. We hebben op dit stukje dikwijls stil gestaan. Via een laatste draaipoortje in de heg verlaten we de weides en bereiken we de gemeente Lontzen. Vanaf de weg hebben we een mooi zicht over het gebied en het prachtig gelegen woonzorgcentrum. We klimmen verder en Paulien besluit om haar keel nog eens open te zetten, we hebben geen idee wat er aan de hand is… Ze heeft geen koude, maar vindt de sneeuw precies niet meer zo leuk. Gelukkig voor haar ligt er op het stuk dat volgt al een pak minder sneeuw. De dooi is duidelijk ingezet. We stappen nog langs een overdekte picknickplaats, ingenomen door enkele andere wandelaars. We dalen opnieuw af en het is opletten om niet uit te schuiven want de sneeuw heeft hier plaats gemaakt voor modderpoelen. Hier volgen we een natuurleerpad, te zien aan de plaatjes die aan diverse bomen bevestigd zijn. Beneden aan de Lonzenerbach is het een beetje zoeken naar het droogste alternatief, de schoenen hebben al goed afgezien vandaag.
Na enkele veldwegen gevolgd te hebben dalen we terug af naar een beek, de Hohnbach. Het bruggetje is voorzien van gaten, opletten is hier dus de boodschap! We blijven de beek volgen en laten de Schnellenberg links liggen, alzo betreden we het Statsforst Honhbachtal. Een van de bekendste beekdalen van België, gelegen op de voormalige terreinen van de Vieille Montagne. De sneeuw is hier op vele plaatsen al verdwenen, dat maakt het stappen er echter niet gemakkelijker op. Gelukkig liggen er enkele vlonderpaden die ons vlot door het gebied loodsen. We passeren een bronnetje en winnen geleidelijk aan hoogte. We stappen ook hier over een oude spoorbedding, de voormalige aanvoerlijn tussen de zinkertsmijn en het station van Kelmis. Wanneer we het bos verlaten wringen we ons weer door de MTB werende constructie. Ook hier valt op dat er al een pak minder sneeuw ligt dan daarstraks. We passeren enkele jongeren die nog snel willen genieten van de sneeuw. Eens aangekomen aan de N3 gaan we nog even naar links, het GRP pad moet immers helemaal afgewandeld worden! Langs deze weg is nog een stukje spoor blijven liggen en daar kan je nog een oud L rijtuig van de NMBS terugvinden. We passeren ook nog een mooi bord dat herinnert aan de rijkdom van Neutraal Moresnet. Om de auto terug te vinden volgen we gedurende 1,3 km de drukke N3. Gelukkig is het voetpad breed genoeg. Halfweg stappen we nog langs het voormalige station, thans het musée de la Vieille Montagne. Dat gaan we zeker eens bezoeken. Wanneer we de auto bereiken is bijna alle sneeuw gesmolten op de parking. Het was geen gemakkelijke dag, we waren niet voorbereid op de winterse omstandigheden. Maar al bij al is alles goed gekomen en hebben we toch genoten van mooie sneeuwlandschappen en amper wandelaars gezien. Paulien wil nog wel gaat wandelen maar niet meer in de sneeuw. Volgende keer voorzien we toch maar sneeuwlaarzen!
Conclusie:
Een korte maar heel mooie etappe door het land van Herve. De Geul is de rode draad op dit traject, je stapt door weides en bossen. Het stuk door het Honhbachdal is heel sprookjesachtig, zeker in het voorjaar zou het de moeite moeten zijn dankzij de wilde narcissen. Voor ons was het eens een heel andere ervaring om een volledige etappe in de sneeuw te stappen, maar ook op een gewone winterse dag is het ook een prachtige wandeling.
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Je moet er echter altijd de afloop van 1,3 km bijnemen als je in Kelmis de bus neemt. Wij namen bus 396 naar Eupen aan de halte Kelmis B.B.L. De rit naar Eupen Bushof duurt ongeveer 20 minuten. Hier neem je dan 20 minuten later bus 14 naar Aken. Die brengt je in 10 minuten naar Eynatten Dorf. Naar TEC normen is de frequentie van beide bussen zeer goed te noemen. Op weekdagen en zelfs in het weekend kan je deze etappe vlot plannen. Controleer de dienstregeling op de site van de TEC!
- In Kelmis kan je gratis parkeren op enkele randparkings. De gratis parking van de voetbalclub RFC Union Kelmis in de Stadionstrasse ligt op 5 minuten wandelen van de bushalte B.B.L. Je kan eventueel ook parkeren aan het beginpunt in Eynatten. Aan de kerk is er gratis parking.
- Omwille van de koude en het stappen met de kinderen, kozen wij voor een korte etappe. Er zijn zeker andere mogelijkheden indien je langer wil/kan stappen. Eventueel kan je deze etappe in Eupen laten beginnen en tot Astenet stappen (+/- 25 km). Je hebt dan een rechtstreekse bus tussen begin- en eindpunt. De vervolgetappe kan dan van Astenet tot Plombières gaan (zie vorig verslag).
- Bevoorrading is mogelijk in Eynatten. Langs de N68 liggen een AD Delhaize en een ALDI, beiden op wandelafstand van de GR. Aan het eindpunt, in Kelmis, stap je ook langs de ALDI en de Lidl (indien je naar de bushalte gaat).
- Bij de start in Eynatten kan je eventueel iets eten in een van de Italiaanse restaurants (La Sera of Bella Italia) of iets oppikken bij bakkerij Kockartz. Een ouderwets café ga je daar helaas niet vinden. Aan de oprit van de snelweg is nog een TOTAL gelegen, daar zal je ook wel altijd iets vinden om te kunnen drinken. In Hauset stap je na 3,5 km langs Auberge zur Geul, een restaurant. Na 8 km passeer je het woonzorgcentrum Katharinenstift, volgens de gids kan je de dorst lessen in de cafetaria. Gedurende de Corona crisis is dit uiteraard niet mogelijk. Nadien ga je niets meer tegenkomen, ook in Kelmis ga je moeten afwijken van de route. Neem dus genoeg drinken mee!
Kaart:
GRP563 Etappe 7: Eynatten – Kelmis
Profiel
wat een uitgebreid, heerlijk relaas van jullie gezin dag stapper weerom, vele wandeltijdschriften kunnen er niet aan tippen..klak af
Wat een mooie woorden! Bedankt Rony.
Een mooi en boeiend verhaal Davy, mooie foto’s en bovendien leerzame praktische informatie waar ik gebruik van zal maken.
Bedankt voor het mooie compliment. Altijd leuk om te lezen dat mensen er wat aan hebben 🙂