Afstand (GPS): 12,8 km (incl. 1,7 km aanloop)
Afstand (gepland): 12,7 km
Stijgen: 230 meter
Dalen: 160 meter
Tijd: 10:15 – 14:55
Gemiddelde snelheid: 2,8 km/h
Onverharde paden: 58 %
Paulien (6 jaar) wandelde zelf: 12,8 km
Marie (5 jaar) wandelde zelf: 12,8 km
Leon (2 jaar) wandelde zelf: 2,7 km
Hoogteprofiel
Het was alweer 2 jaar geleden dat we nog eens stapten over de GRP 563, de tijd staat duidelijk niet stil. Omdat we nog wel wat training kunnen gebruiken voor onze reis naar Amerika beslissen we ’s avonds laat om toch alles klaar te leggen en richting Eupen te trekken daags nadien, ondanks de niet zo gunstige weersvoorspellingen. Eigenlijk stond de etappe Petit-Rechain – Dolhain op het programma, maar omwille van de vele wateroverlast besluiten we toch om het stukje Dolhain – Eupen te stappen, omdat de kans op wateroverlast ons daar kleiner lijkt. Om 8u30 vertrekken we met de auto naar Eupen. We parkeren de wagen op de parking achter het busstation Die heeft een make-over gekregen en oogt nu veel aangenamer. Onze bus staat 10 minuten voor vertrek al aan de halte. We eten toch eerst de aardbeien op en stappen dan in. Paulien mag voor het eerst haar MOBiB kaart scannen. Kinderen van 6-12 jaar rijden nog steeds gratis, maar ze moeten wel een kosteloos abonnement hebben. De bus pikt nog wat mensen op aan de volgende halte en 10 minuten later stappen we alweer uit in Dolhain.
We volgen nu eerst de rood geel gemarkeerde aanlooproute. Het pad langs de Vesder is aangenaam, maar de gebouwen er langs geven een enorm troosteloze aanblik. Meer dan de helft staat nog leeg, mogelijks heeft dat nog steeds te maken met de overstromingen van 2021. Een voetgangersbrug is ook verdwenen. Via de andere voetgangersbrug (die ook aan vervanging toe is) steken we de Vesder over en bereiken we het station. Via een tunneltje geraken we de andere kant en ook hier kunnen we de tekens blijven volgen. De verharde weg wordt een onverharde landbouwweg. De kinderen zijn gecharmeerd door een mooi tuintje tegen een talud, knap gemaakt inderdaad. Aan een bordje privé start de eigenlijke etappe. Hier volgen we een smal stijgend pad. Het valt op hoe fel alles gegroeid is de laatste twee weken. Heel even gaan we aan de kant voor een ruiter en wat verderop zien we een ringslang op het pad liggen. We stappen rustig over het diertje heen. Wat later moeten we door een eerste poortje, het land van Herve gevoel is meteen terug! We geraken vlot door de eerste weide en na het tweede poortje wandelen we opnieuw over een smal pad. Het is opletten om niet geneteld te worden.
Leon is ondertussen al bijna 2,5 km flink aan het stappen, tijd om hem in de rugzak te laten rusten. Hij pruttelt even tegen, maar nadien zegt hij dat hij toch gaat rusten. We dalen af naar de spoorlijn en laten het smalle pad achter ons. Na het oversteken van de spoorweg maakt asfalt opnieuw plaats voor zand. Nog wat verder is het modder, véél modder. De regen van de laatste dagen heeft hier zijn sporen duidelijk achtergelaten. Met wat moeite geraken we toch overal door. Na het oversteken van een verbindingsweg wordt het wel even spannend. Wat verderop staat een weide zo goed als helemaal onder water en ook de weg heeft duidelijk onder water gestaan, maar gelukkig voor ons is het water toch al wat gezakt en kunnen we gewoon verder. We passeren een boerderij die te koop staat en gaan opnieuw over een onverharde weg verder. We dalen af en in de verte merken we de kerk van Baelen al op. Een aangenaam pad langs de Ruisseau de Baelen brengt ons tot bij een BBQ plaats. De picknick tafel is helaas verdwenen, maar in het speeltuintje zijn twee zitbanken. De kinderen hebben weinig oog voor het eten, maar des te meer voor de speeltuin. De sandwiches worden dan maar vanop de speeltuigen opgegeten. Na de nodige sanitaire pauzes én speeltijd is het tijd om verder te stappen.
We stappen langs de kerk en de speciale gedraaide torenspits had Paulien al opgemerkt vanuit de bus, ze heeft duidelijk een scherp oog. Je moet hier wel even goed op de tekens letten want je wisselt regelmatig van richting. Eens boven verlaat de GRP 563 stilaan de bebouwde kom over een rustige en voor auto’s doodlopende weg. Aan een boerderij stappen we verder tussen de weides, maar Paulien en Marie bekijken nog eerst een nieuwgierige koe. Hij komt heel dichtbij, maar wil zich niet laten aaien. Ondertussen schijnt de zon aardig door en krijgen we het echt warm, we hadden vandaag in een korte broek kunnen wandelen. Gelukkig zijn we toch vertrokken want tot op heden nog geen druppel regen gezien. We komen nog wat andere wandelaars en fietsers tegen. In de verte zien we een bekende gele M blinken boven de velden. De McDonald’s langs de N67! Eupen is dus niet veraf meer. We blijven lichtjes stijgen en steken de Route d’Eupen over. Vanaf nu gaat het opnieuw over asfalt verder. Een stalen carport aan een woonhuis valt ons op, maar via Google komen we te weten dat hier een metaalbedrijf is gevestigd. Knappe constructie in ieder geval.
We stijgen opnieuw wat en het laatste stukje onverhard heeft ook hier onlangs een asfaltlaag gekregen. We laten ons oog dan maar vallen op de donkergroene vlek voor ons: het Hertogenwald en de Hoge Venen, dat blijft een prachtig gebied. Verderop volgt een trajectwijziging t.o.v. in 2010, we gaan nu linksaf naar het centrum van Eupen. We volgen een verharde maar rustige weg langs de Sint-Michaelkapel. Ter hoogte van Burg Stockem mogen we eindelijk nog ‘ns een voetweg nemen. We stappen langs de autokeuring van Eupen, in omvang heel wat kleiner dan bij ons in Vlaanderen. Paulien is een beetje overmoedig met haar stok en voor ze het weet zit ze in de netels. Eventjes afzien en het is weer voorbij! Via een woonwijk dalen we af tot de volgende kapel: de Dreifaltigkeitskapelle. Deze regio heeft er best veel. Een onverharde weg brengt ons vervolgens naar een het stadspark van Eupen. Ondanks de dreigende donkere wolken die ondertussen zijn opgekomen is het hier nog heel druk. We verlaten het park en voor we het weet staan we aan de Sankt-Nikolaus Kirche, waar we enkele jaren terug onze etappe naar Eynatten zijn gestart. We stappen terug naar de auto en belonen de kinderen met een bezoekje aan het zwembad van Hasselt en daarna ze mogen hun favoriete gerecht in de Lunch Garden kiezen. Pinkstermaandag is voorbij gevlogen!
Conclusie:
Deze etappe brengt je naar de hoofdstad van de Duitstalige Gemeenschap. De makers hebben hun best gedaan om zoveel mogelijk mooie paden te kiezen. Vanaf Dolhain tot even voorbij Baelen is dat zeker goed gelukt. Het laatste stukje naar Eupen is een beetje saaier met net iets te veel asfalt, maar daar zijn ook geen alternatieven.
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn goed bereikbaar met openbaar vervoer. Ofwel maak je gebruik van de trein. De reis duurt dan 43 minuten en je dient over te stappen in Welkenraedt. Voordeel is dat je maar 1 km aanloop hebt tot de GRP vanaf het station van Dolhain. Het station van Eupen ligt dan weer iets verder dan de bushalte. Wij hebben de bus genomen aan de halte Eupen Bushof. TEC verbinding 725 brengt je elk uur (ook tijdens het weekend) in 10 minuten naar de halte Dolhain Place d’Andrimont. Vanaf daar is het 1,7km stappen tot de GRP. De tariefzone voor de bus is Horizon. Meer info op de site van de NMBS of van de TEC.
- Je kan gratis parkeren op de parking achter de bushalte Bushof. Aan de achterzijde van het station van Eupen kan je ook gratis parkeren. Ook in Dolhain kan je gratis parkeren aan het station.
- Wij hebben deze etappe opgesplitst zodat de kinderen ze zelf konden stappen. Je kan eventueel starten in Petit-Rechain. Tot Eupen stap je dan 24 km.
- Bevoorrading is mogelijk in Eupen. Er ligt een grote Delhaize op wandelafstand van de GRP 563. Deze is elke dag geopend.
- Horecamogelijkheden:
- Na 6,5 km kan je in Baelen terecht in Friterie du Village of bij bakkerij Radermecker. Er zijn geen café’s.
- In Eupen is er uiteraard zeer veel horeca. Aan de kerk liggen diverse café’s. Je stapt langs Old Inn en Zum Goldenen Anker.
Kaart:
GRP563 Etappe 5: Dolhain – Eupen
Profiel
Ik heb die GRP twee keer gedaan en krijg alweer zin 🙂
Wij hebben hem nu ook al bijna 2x gestapt, alé ik toch. Mijn vrouw nog niet ;). Dus ooit, wie weet. Alhoewel de Venn Trilogie ook de moeite moet zijn.