Afstand (GPS): 15,0 km
Afstand (gepland): 14,7 km
Stijgen: 356 meter
Dalen: 394 meter
Tijd: 9:30 – 15:30
Gemiddelde snelheid: 2,5 km/h
Onverharde paden: 30 %
Paulien (7 jaar) wandelde zelf: 15,0 km
Marie (5 jaar) wandelde zelf: 15,0 km
Leon (2 jaar) wandelde zelf: 8 km (2,5 + 3,5 + 2)
Hoogteprofiel
Na een goede nachtrust in de jeugdherberg (gelukkig geen beats vanuit het kasteel deze keer) worden we allemaal rond iets voor 7u wakker. We ruimen de kamer op en ondertussen breng ik al wat bagage naar de auto zodat we rond iets voor 8u aan de ontbijttafel aanschuiven. Er is chocopasta, dus de kinderen zijn tevreden. Veel hebben ze niet nodig. Deze keer ligt er vers fruit bij het ontbijt, lekker voor bij de yoghurt. Helemaal voldaan vertrek ik rond 8u30 met de auto naar het eindpunt. Kim blijft met de kinderen in de jeugdherberg tot ik terug ben. Een klein kwartiertje later parkeer ik de auto aan de bushalte bij de brug van Gilsdorf, maar wegens werken blijkt die bushalte niet bediend te worden. Daarom stap ik 700 meter verder naar de volgende halte waar de bus wel zal stoppen. Even over 9u komt de bus naar Bitburg aangereden. In tegenstelling tot alle andere bussen die we al genomen hebben zit deze wel bomvol. Een kwartiertje later stap ik, samen met de helft van de passagiers, uit in Vianden. We smeren ons nog in tegen de zon en na het afgeven van de sleutel trekken we om 9u30 de deur van de jeugdherberg achter ons dicht. Klaar voor het vervolg!
De gele bollen laten ons meteen wat klimmen. We passeren veel andere wandelaars, er is vandaag blijkbaar een georganiseerde pijltjestocht. Wanneer we de CR322 bereiken staan we alweer 40 meter hoger en hebben we aan het bevrijdingsmonument nog ‘ns een mooi zicht op het kasteel van Vianden. Het zal nu wel echt de laatste keer zijn dat we het kasteel zien. Paulien en Marie vinden dat héél jammer, dus misschien moeten we ooit nog eens terugkomen. We volgen een stukje de N17 (gelukkig is er een voetpad) en daarna stappen we verder over een halfverharde weg met af en toe een uitzicht over het lagergelegen Vianden. De markeringen sturen ons een privé weg op, maar we zien toch geen afsluiting. Het pad wordt smaller en loopt verder over de kam van een heuvel. Dit is echt een heel mooi stukje: heel afwisselend en leuke trapjes in de rotsen. De afdaling volgt nu snel, er zitten enkele steile stukken in en dan staan we beneden aan de rivier Kenzebaach. Hier treffen we opnieuw de wandelaars van de pijltjestocht, allen gewapend met K-Way en wandelstok. Dat eerste hopen we vandaag niet nodig te hebben, want die liggen in de auto. Heel even stappen we langs een drukke weg, maar daarna volgen we de oude spoorlijn, thans een fietspad.
Leon heeft alweer 2,5 km flink gestapt, tijd om hem te laten rusten want we gaan opnieuw stijgen. Het stappen over het fietspad gaat vlot en in tegenstelling tot Vlaanderen rijden er hier op zondagvoormiddag amper wielertoeristen. Hier stappen is dus geen straf, want het fietspad is daarnaast heel indrukwekkend aangelegd tussen de rotsen. Aan het mooi gerestaureerde stationnetje van Bettel verlaten we het fietspad en dalen we af naar het dorpje. We maken dankbaar gebruik van een Dixi langs de weg. Het dorpje is heel kleurrijk maar vertoont weinig activiteit, het enige café is hier ook allang verdwenen. We twijfelen wanneer de gele bollen ons naar beneden sturen, want we moeten dadelijk rechtsaf. We volgen toch maar koppig ons gedacht, spijtig, want er was een trap, je kan dus gewoon de tekens volgen. We starten nu met de lange klim naar Marxbierg. Het is even afzien, maar de meisjes stappen eigenlijk gewoon flink verder. Het prieeltje dat we halfweg de klim tegenkomen is bezet, maar we hebben geleerd uit onze fout gisteren: we rusten pas boven. Eens aan de top vinden we een zitbank aan een kruisteken, maar Paulien en Marie willen toch stappen tot de kerk, want daar staat een picknickbank. Na 7 km stappen ploffen we ons neer in de tuin van de Sint Markus kerk.
Na een dik half uur zijn de sandwiches zo goed als op en met een snoepje als dessert stappen de kinderen verder. We verlaten het gehucht en het pad stijgt gezapig verder. Gelukkig lang niet zo zwaar als daarnet, zo kan ons eten toch wat zakken. Wanneer we richting een bos stappen nemen we eindelijk afscheid van het asfalt, maar de klim is wel even pittig. Halfweg de klim kunnen we uitblazen op een vlak stukje en daarna volgt nog een kleine inspanning tot we het plateau bereiken van de Kiirchbësch. Alzo zit het klimmen er voor vandaag op. Hier hadden Paulien en Marie naar uitgekeken. ‘Nu moeten we alleen nog maar naar beneden’ krijgen we te horen. We volgen nu een onverharde bosweg op de kam van de heuvel. Ondertussen zoeken de kinderen vanalles in het bos om hun haren mee te versieren: takken, bladeren, het gaat er allemaal in. Ondertussen heeft Leon alweer 3,5 km gestapt en dus mag hij opnieuw rusten. Voor het eerst krijgen we een uitzicht op het dal van Sûre en in de verte lonkt het Müllertahl. Dankzij de bemakkelijke boswegen gaat het stappen vandaag heel vlot. Verderop wordt het pad smaller en volgen we de steile rechterflank van de Fouerbierg. We stappen om een oude steengroeve heen, hier zien we alvast de eerste kenmerkende rotsen van de regio.
We dalen af en bereiken opnieuw asfalt. In een bocht staat een mooie picknickbank: tijd voor fruit en koekjes. Het is ondertussen nog maar 14u, zo vlot hebben we nog nooit gestapt. Na een pauze van 20 minuten beginnen we aan het laatste stuk. We dalen verder af door de maïsvelden en passeren een GR5 bordje. Wanneer we aan de N19 komen zit het leuke van de wandeling er eigenlijk op. We moeten deze drukke weg, zonder voet- of fietspad, 500 meter volgen. We zijn dan ook blij dat er vanaf het rondpunt in Bleesbreck wel een trottoir is. De vrachtwagens razen voorbij, nog even doorbijten! Aan de bushalte vinden we de auto, vroeger dan verwacht terug. Hadden we dat geweten, dan had ik de auto wel wat verder gezet. We zijn fier op de kinderen, want we hebben hier wel wat hoogtemeters verwerkt. Hier aan de brug over de Sûre eindigt onze topogids, maar het volgende boekje ligt al lang klaar! Volgend jaar proberen we er een 3-daagse van te maken met kinderen! We kijken enorm uit naar het Müllertahl, maar eerst nog die lange rit naar huis. Uiteraard met de nodige files, maar achteraf smaken de frietjes eens zo goed!
Conclusie:
De GR 5 verlaat de vallei van de Our en ruilt die in voor de Sûre. In deze overgangsetappe nemen we ook stilaan afscheid van de Eislek regio, oftewel de Luxemburgse Ardennen. Opnieuw moet er geklommen worden, maar de hoogteverschillen zijn niet meer zo grillig. Een etappe met toch wel wat asfalt, maar het pad door het bos op de Kiirchbesh en Fouerbierg maken veel goed. Het onaangename stukje langs de drukke N19 moet je er helaas bijnemen.
Praktische info:
- Begin- en eindpunt zijn prima bereikbaar met het openbaar vervoer. Bus 180 verbindt beide punten met elkaar en rijdt elk uur, behalve op zondag. Neem de bus aan de halte Gilsdorf an der Kléck en 10 minuten later stap je af in Vianden, halte Place Engelmann
- In Gilsdorf kan je nabij de bushalte gewoon langs de N19 parkeren, let op: maximum 24 uur. Aan de bushalte in Vianden kan je niet parkeren, in Vianden zelf zijn wel gratis parkings te vinden: langs de Rue de Diekirch, vlakbij het centrum. In het centrum van Vianden is parkeren betalend en beperkt tot maximum 3 of 5 uur. Op zondag parkeer je daar wel overal gratis.
- Bevoorrading is mogelijk in Vianden. Er is een kleine kruidenierswinkel in het centrum. Op het einde is er aan de rotonde in Bleesbreck een tankstation met een kleine winkel.
- We bleven slapen in de jeugdherberg van Vianden. Deze ligt langs de GR5. Er zijn gedeelde kamers met gedeeld sanitair, maar je kan ook een kamer privé nemen. Gezinnen met kinderen krijgen altijd een eigen kamer. Avondeten is mogelijk. Korting op de kamer en het eten krijg je met de lidkaart van HiHostels Vlaanderen (voorheen Vlaamse Jeugdherbergen).
- Horeca op deze etappe:
- Vianden: diverse café’s en restaurants op wandelafstand van de GR5
- Na 14 km: aan de rotonde in Bleesbreck is een camping waar ook een café/restaurant is.
- Aan het eindpunt, de brug in Gilsdorf, is een café: Café du Pont.
Kaart:
GRP5 Etappe 35: Vianden – Gilsdorf
Profiel
Met plezier je laatste 2 verslagen gelezen. De hoogtemeters mogen er zijn … en brengen me aan het twijfelen… Benieuwd naar jullie volgende avonturen.
Hey Guido. Bedankt voor je bericht. Tja, vlak is het daar zeker niet. Je hebt dat op het stuk tot Dasburg ook al gemerkt, maar tot Vianden is het inderdaad vaak stijgen en weer afdalen en dat voel je. Groot voordeel is het fijnmazig openbaar vervoer om etappes gemakkelijk in te korten.